Κολύμπι Στον Αφρό

Προσπαθώντας να παρομοιάσω το όποιο πνευματικό αλλά και συναισθηματικό ανθρώπινο βάθος με κάτι, το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι η θάλασσα. Απέραντη, ατελείωτη, άγνωστη, επικίνδυνη ταξιδεύτρια και συνάμα ελπιδοφόρος. Σ' αυτή τη θάλασσα λοιπόν κολυμπάμε όλοι μας, είτε ως μικρά είτε ως μεγαλύτερα ψάρια. Άλλοι επιλέγουν τα επιφανειακά νερά για να ζήσουν, άλλοι προτιμούν τον άγνωστο βυθό.

 Στην επιφάνεια τα πράγματα είναι απλά ή ίσως απλουστευμένα, καθότι το φως του ήλιου αποσαφηνίζει κάθε προσωρινή σκιά αργά ή γρήγορα. Εκεί ξέρεις πως κινείσαι ή κι αν δεν ξέρεις μαθαίνεις σύντομα. Ξέρεις ότι δεν θα κινδυνέψεις από μεγαλύτερα ψάρια, ούτε απ' τα απόκρυφα του σκοτεινού βυθού. Γνωρίζεις όμως, πως δεν θα ανακαλύψεις απόκρημνες χαράδρες, ούτε σπάνια είδη φυτοπλαγκτόν, κοραλλιών, οστρακοειδών. Καταλήγοντας στον εν λόγω παραλληλισμό λοιπόν, στον αφρό όλα δίνονται τόσο εύκολα όσο παίρνονται, ανταλλάσσονται, ξεπωλούνται. Με ένα κοινό βασικό χαρακτηριστικό. Την ιδιοτέλεια. Μπορείς να απαγκιστρωθείς από οτιδήποτε αναίμακτα, καθώς όλα χτίστηκαν στο μέτρο του ασήμαντου, του αδιάφορου, του απλά βολικού. Και φυσικά ήσουν παρόν.

  Στον βυθό μπορείς να τα ζήσεις όλα, θαρρώ. Πολύ πιο ιδιαίτερα και ομορφότερα, αλλά ίσως πολύ ψυχοφθόρα και ενίοτε καταστροφικά. Εκεί όλα κοστίζουν ακριβά. Το γέλιο, το δάκρυ, η φιλία, ο έρωτας. Αλλά μια γνώριμή μας ρήση δεν λέει ''ότι πληρώνεις παίρνεις''; Έτσι συμβαίνει εκεί. Από τα παραπάνω λοιπόν, αν είσαι άλλοτε τυχερός και άλλοτε ικανός, θα αποκτήσεις ένα πηγαίο γέλιο (έστω και στιγμιαίο), ένα γνήσιο δάκρυ, μια βαθιά φιλία, έναν αληθινό έρωτα. Ίσως δεν αποκτήσεις και τίποτα. Γιατί σε αντίθεση με τον αφρό, δεν υπάρχει το «δούναι και λαβείν». Υπάρχει η έκφραση του ότι αληθινού και η αγωνιώδης αναζήτηση δέκτη σε αυτό σε άγνωστα κυρίως μονοπάτια. Καμία πιθανότητα δεν είναι υπέρ ή κατά. Δεν είναι άλλο ένα στημένο παιχνίδι επίπλαστης επιτυχίας όπως εκείνο στον αφρό, στο οποίο όλοι θα πάρουν το μερίδιο που τους ανήκει. Όσοι όμως δουν μιαν αχτίδα φωτός, θα μπορούν να πιστέψουν πως είναι υπαρκτή και να την αντλήσουν εξ ολοκλήρου μέσα τους. Και θα νιώσουν την διαφορά. Άλλοι πάλι, μπορεί όχι απλά να μην καταφέρουν να ξεφύγουν από το σκοτάδι, αλλά να βουλιάζουν συνεχώς μέσα σ' αυτό. Αλλά, γι' αυτό υπάρχει η επιλογή επιφάνειας-βυθού. Το αν ρισκάρουν ή όχι, εξαρτάται από τις ιδέες, τα πιστεύω, αλλά περισσότερο από τα μάτια τους. Άν δεν παρατηρούν ποτέ το φως που περνάει από τη χαραμάδα, τότε μάλλον θα δυσκολευτούν στα βαθιά.

  Εν κατακλείδι, αν με ρωτούσαν τί είναι καλύτερο, εννοείται πως δεν θα είχα μία μόνο απάντηση. Και αυτό διότι, όπως είναι διαμορφωμένος ο ορισμός του ''καλύτερου'' στις μέρες μας, φαινομενικά καλύτερα είναι στον αφρό. Οι περισσότεροι άλλωστε σήμερα κολυμπούν στον αφρό, άλλοι το έχουν καταλάβει και συνειδητά το επέλεξαν, και άλλοι απλά το ζουν. Η δική μου πεποίθηση πάντως, η οποία αποκαλύπτεται και στα παραπάνω γραφόμενα είναι πως άν δεν κοπείς δεν θα δεις τί χρώμα έχει το αίμα σου. Και νομίζω πως η ανθρώπινη φύση βασίζεται στην ωραία αυτή αδυναμία της. Βυθός, λοιπόν.

Mps
Δημοσιευμένο στην ηλεκτρονική κοινότητα φοιτητών του πανεπιστημίου Αιγαίου (myaegean.gr) στις 30/5/2014