24/7/15

Εμείς τί κάνουμε;

Το εμείς δεν είναι καθόλου υποτυπώδες στον τίτλο. Κι αυτό διότι όλοι μας συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του γράφοντος, όταν μας συμβαίνει κάτι παρόμοιο με το ζήτημα το οποίο περιγράφεται περιληπτικά πιο κάτω σκεπτόμαστε αναλόγως και αποζητούμε βοήθεια, ενώ άν και όταν το ξεπεράσουμε, πολύ γρήγορα πέφτουμε στην «λήθη» και αγνοούμε τους επόμενους που τυγχάνει να βρεθούν στην ίδια κατάσταση. Δεν ξέρω αν όλο αυτό το φαινόμενο αλλάζει με άρθρα, απόψεις, συζητήσεις. Ίσως και όχι. Αλλά όλα αυτά είναι καλύτερα από το να υποκρινόμαστε όλοι πως δεν συμβαίνει, ειδικότερα στη σημερινή «ψηφιακή μοναξιά» μας.

Πριν κάποια χρόνια, στην τελετή αποχαιρετισμού ενός μεγάλου ηθοποιού, ένας συνάδελφός του δήλωσε το εξής: «Θύμωσα πάρα πολύ που πέθανε, ήθελε να παίξει μεγάλους ρόλους. Αλλά θυμώνω και με εμάς που μένουμε γιατί λέω τί κάνουμε για όλους αυτούς τους ανθρώπους όταν ζουν και μας έχουν ανάγκη;». Δεν έχει σημασία να αναφέρω τα ονόματα του ενός ή του άλλου, αλλά αξία έχει η ουσία μέσα σε αυτά τα λεγόμενα.
 Έχοντας λοιπόν αυτή τη φράση καρφωμένη στο νού από τότε που την πρωτοάκουσα, αναρωτιέμαι τί κάνουμε όλοι εμείς για τον διπλανό μας όταν μας χρειάζεται. Περιμένουμε να μας το πει; Κι αν κρύβεται πίσω από τη σιωπή του; Κι αν η σιωπή του σημαίνει ακόμη μεγαλύτερη ανάγκη βοήθειας, συντροφιάς, ανταλλαγής μοναξιάς; Πόσες φορές η σιωπή ενός μοναχού ανθρώπου δεν είναι εκκωφαντική; Γιατί κάνουμε πως δεν την ακούμε; Αφού, ακόμη και στις φαινομενικά χαρούμενες στιγμές του, το βλέμμα του μαρτυράει αβίαστα την μοναξιά του, την ανάγκη του για μοιρασιά της όποιας σκέψης, του όποιου συναισθήματος, ή έστω της όποιας μελαγχολικής διάθεσης.
 Εκείνη η φάση άλλωστε αποτελεί το κομβικό σημείο κατά το οποίο ένας άνθρωπος μπορεί να ακολουθήσει άθελά του δρόμους που πιθανόν δεν έχουν επιστροφή, αφού κάποια πράγματα δεν αντιμετωπίζονται με την ίδια ευκολία κάθε στιγμή, κάποιες φορές μάλιστα ίσως δεν αντιμετωπίζονται γενικώς εάν έχουν ριζώσει βαθιά. Συνεπώς, την κρίσιμη ώρα κάποιος «σώνεται» ή «χάνεται».
 Εν κατακλείδι, ακόμη κι αν μετά το πέσιμο της αυλαίας συνεχίζεται κάτι άλλο-διαφορετικό, δεν παύει η παράσταση (που ονομάσαμε ζωή) να είναι εκείνη κατά την οποία κρίνονται όλα. Ας αφήσουμε τους εαυτούς μας να δώσουν ότι έχουν σε όσους «μας καλούν» με κάθε τρόπο εδώ, σε αυτή τη ζωή.
 
απ’ όλα τα αφηρημένα ουσιαστικά

πειράζει να εξαιρέσουμε τη μοναξιά;
Ντίνος Χριστιανόπουλος
Mps

Δημοσιευμένο στην ηλεκτρονική κοινότητα φοιτητών του πανεπιστημίου Αιγαίου (myaegean.gr) στις 16/9/2015

13/7/15

Ενοχή

Ενοχή
 
Στην άκρη της χαράς
κι ανάμεσα στην πλάνη
έδεσα στο λιμάνι
μιας πάγιας μοναξιάς

Στην άκρη της σιωπής
στον θόλο ενός ονείρου
σκιές του παραθύρου
στέκονται αποβραδίς

Μου κρύβουνε το φως
δίχως φτερά αλωνίζουν
εκείνοι που ελπίζουν
πλανώνται διαρκώς

Ταξίδεψα βουβά
σε σκοτεινές πλατείες
ενοχικές μανίες
πίσω απ'το παραβάν

Και τώρα στο σταθμό
τερματικά βαγόνια
οι άνθρωποι σαν πιόνια
γεμίζουν το κενό

Κοιτάζω στις γραμμές
χάνεται τ'όνειρό μου
στοίχειωσε το παρόν μου
κι απέμεινε το χθες
 
Στους φίλους που έχασα. 

Mps