Οι Σιωπές Του Ανέμου

Οι Σιωπές Του Ανέμου

Φυλάκισα ποτάμια & ερωτεύτηκα βουνά
στέριωσες δάκρυα στα μαραμένα μου ακρογιάλια
πάγωσε το νερό δεν τρέχει πια κοκαλωμένο
& απ' τα λιμνάζοντα νερά των αναμνήσεων ξεδιψάς

Πλάϊ στα φώτα της σελήνης η νύχτα ξαγρυπνά
πλάϊ στη νιότη σου τα πρωινά νυχτώνουν
τα χρώματα των πουλιών να αντικρίζεις τα χαράματα
όταν στης μοναξιάς τα μονοπάτια περπατάς

Δεν άκουγες τα λόγια μου όταν σώπαινα
τη σιωπή μου όταν μιλούσα δεν την άκουγες
σε κρυφές στοές εξαϋλώθηκα & άνεμος έγινα
μα αερικό δεν έγινες ναρθεις κοντά μου να πετάξεις

Στις αφηρημένες σου κραυγές κρυφά σιγώ
& γαληνεύει της μοίρας μου το ατέλειωτο ναυάγιο
μέσα απ' τις τρικυμίες επιβιώνω δίχως των Θεών το χάρισμα
μα εσύ φλόγες γεννάς το παρελθόν να κάψεις

Γέρασε το δένδρο της μικρής πλατείας
είναι για σένα χρόνια σαν να 'χουν από τότε περάσει
πως να μην νιώθω τη λεηλασία της ανάγκης μου
πως να πετάξω πιο ψηλά απ' τον βυθό

Κατρακυλάει κάθε αυγή σαν κοιλάδας πέτρα
ταυτίζομαι με τους καιρούς & άνεμος γίνομαι ξανά
ποτέ δεν θα ξεχάσω τα φωτεινά σου μάτια
πριν ανατείλει ο ήλιος στη λάμψη τους θα τυφλωθώ

Mps