27/3/14

Σβησμένοι Φάροι

Σβησμένοι Φάροι

Είδες το φως να ξεγλιστρά μα αλλού κοιτάς
όνειρα χτίζεις στα κρυφά και τα γκρεμίζεις
γύρω απ' τους ήλιους που σε έκαψαν γυρίζεις
και τα σκοτάδια που σε φθείρουν αγαπάς

Αφήνεις σκέψεις στο κατώφλι να προσμένουν
και πόρτα ανοίγεις σε νεράϊδες παλιές
ότι ομολόγησες σε κράτησε στο χθες
κι ας άναψες μεσονυχτίς φάρους σβησμένους

Δεν υπολόγιζες αυγές και δειλινά
βγήκες ανέγγιχτος μες απ' την τρικυμία
μα αντί να κόψεις των δεσμών σου τα ηνία
στοίβαξες φόβους σε μπαούλα αδειανά

Πίσω απ' τα φώτα ξεδιπλώνεται μια αλήθεια
κυλάει ο χρόνος σαν αδάμαστο ρυάκι
καμπάνες ήχησαν στης λήθης σου την άκρη
βουβός ο αέρας που ανασταίνει αποκαΐδια


Mps

26/3/14

Τα Λάφυρα Του ''Εγώ''

Τα Λάφυρα Του ''Εγώ''

Ήθελα σε άλλο ουρανό να ταξιδέψω
φτερά να ανοίξω κι αν δεν είχα να κεντήσω
στου δειλινού τις μυρωδιές πριν καταλήξω
τα λάφυρά μου στην ομίχλη να ξοδέψω

Όμως δεν είδα κοντινό ουράνιο τόξο
κι ας πρόσεξα πέρα βαθιά κάποιαν αχτίδα
ήταν θαμμένη από χρόνια η πυξίδα
τότε που αγόραζα ελπίδες όσο-όσο

Νύχτες υγρές, και σιγασμένες οι καμπάνες
τέσσερις τοίχοι δεν ξεπλένουν μια αυταπάτη
της φαντασίας μου παρέλυσε το άτι
και πες μου πως θα ξεχαστώ με άλλες πλάνες

Ορμητική μου σκέψη, παρέσυρες και 'μένα
τώρα αδειάζω δυο φορτία με αναμνήσεις
της μοναξιάς τόσες βραδιές ''ήξεις αφήξεις''
στέγνωσε τ' όνειρο σε λόγια ειπωμένα

Μικρέ μου φίλε, υστερόβουλε εαυτέ μου
φύσα τη στάχτη να καλύψω τα σημάδια
προτού οι μέρες μου σαλπάρουν σαν καράβια
ας έχω με το μέρος μου, φορά του ανέμου 


Mps

25/3/14

Εσχάτη Των Ποινών

Εσχάτη Των Ποινών

Φόρεσα ένα χαμόγελο ψεύτικο σαν χρυσάφι
και στα όνειρά μου φόρτωσα επίπλαστες χαρές
διατήρησα ανεκπλήρωτες εικόνες και ενοχές
με κάθε ελπίδα υγρό κερί που έπαψε να ανάβει

Έδεσα τη γραβάτα μου με κόμπους θλιβερούς
τόσο που πίστεψαν πολλοί αυτόχειρας πως ήμουν
με ενέχυρο το τίποτα σε αντάλλαξα σιωπή μου
και απ' τη βουή σου κράτησα λίγους και τυχερούς

Εσύ μικρέ καθρέφτη μου γιγάντωσες το λίγο
πνίγοντας βαθυπέλαγα σωρούς του αληθινού
ξεπούλησες μισοτιμής παράγωγα του νου
και ράγισες στην θέαση χάρτινων ηλιαχτίδων

Οι γύρω κράτησαν σφιχτά το κάθε σου γιατί
αλλά απαντήσεις έδωσαν σε άδειες ερωτήσεις
ήταν η έσχατη ποινή στη λησμονιά να ζήσεις
αφού προτίμησες το όνειρο αντί για τη στιγμή 



-Εμπνευσμένο από φράσεις του Τ. Λειβαδίτη-


Mps

Εσπερινός : Μάνος Ξυδούς & Κώστας Παρίσης

Εσπερινός
Μάνος Ξυδούς & Κώστας Παρίσης
μουσική : Κώστας Παρίσης
στίχοι : Χαράλαμπος Χατζηνάκης

24/3/14

Το Τέρας

Το Τέρας
 
Διέγραψα  απ'τη σκέψη μου άχρηστα δεδομένα
τράβηξα  άπειρες γραμμές για να ενώσω τ'άστρα
δυο  λόγια στην συνείδησή μου κράτησα χαραγμένα
ήρθε  επιτέλους ο καιρός να απαλλαχθώ απ'τη μάσκα

Δεν  έψαξα με μουσική αλήθειες να ξεθάψω
Ούτε  σ’ απόκρυφα στενά και σε τοιχογραφίες
Προσπάθησα  στο ψεύτικο σήμερα να σωπάσω
Και  στα όνειρά μου διέπραξα γιγάντιες νοθείες

Βλέποντας  πίσω μου φωτιές να μου φορτώνουν λάθη
έσβησα  απ' το τετράδιο τους στίχους που 'χα γράψει
αναρωτήθηκα  στο χθες πριν με προλάβει η στάχτη
αν  πια αξίζει να απαντώ το ‘’ναι’’ και το ‘’εντάξει’’

Και  εσύ μετάνιωσες σκληρά τα ''όχι'' που δεν είπες
κρύβεις  μπροστά σε κάμερες την κάθε σου αλήθεια
σε  ματαιόδοξες στιγμές έχασες και ότι είχες
και  όταν αλλάζεις σκηνικά παίζονται έργα ίδια

Όλοι  τριγύρω βιάζονται και προσπερνούν το τέρας
φθάνοντας  σε έρημους γκρεμούς με πλάτη γυρισμένη
πριν  ξημερώσει κρύβεσαι πίσω απ’ το φως της μέρας 
και  μπρος στη λάμψη στέκεσαι ωραία κοιμωμένη


Mps

Η Γέφυρα : Γιάννης Ρίτσος

Eίναι μια ωραία περιπλάνηση, σχεδόν μια δραπέτευση -
δεν ξέρω από πού και για πού, – μια μυστική δραπέτευση που δίνει
μια μυστικότητα στην κάθε κίνησή μας, στον ίσκιο μας πάνω στον τοίχο,
στις απίθανες σχέσεις των δακτύλων μας, στον ήχο των βημάτων
μας – μια εξαίσια αίσθηση
παρανομίας προς όλα, σαν του μοιχού, του κλέφτη, του φονιά,
του αρσενοκοίτη ή του λαθρεπιβάτη,
κ” η αίσθηση της παρανομίας αυτής σού επιβάλλει
μιαν άγρυπνη προσοχή για ν” αποφύγεις τη σύλληψη,
ενώ η προσοχή σου αυτή συλλαμβάνει
το νόημα μιας αρχικής ενοχής, συλλαμβάνει
τις πιο αδιόρατες εκφράσεις της σιωπής· μα τότε πάλι
νιώθεις πως έτσι παραβιάζεις μ” αντικλείδι ένα μεγάλο, ξένο
σκοτεινό χρηματοκιβώτιο
ύστερα από σκάλες πολλές και μεγάλους πλακόστρωτους διαδρόμους
που κάνουν ν” αντηχούν απεριόριστα οι κλειδώσεις σου,
κ” ένα καχύποπτο φεγγάρι μπαίνει από φεγγίτες καγκελόφραχτους
μεγάλο, κίτρινο, προδοτικό, φέρνοντάς σε αντιμέτωπο
με την ίδια πελώρια σκιά σου που κρατάει
μεγεθυσμένες τις σκιές των κλειδιών, που εσύ κρατάς, σα νάναι κιόλας
τα κάγκελα της φυλακής που θα σε κλείσει ισόβια· ώσπου τέλος

ανακαλύπτεις πως αυτό το χρηματοκιβώτιο
είναι δικό σου, ολότελα δικό σου
και μπορείς να τ” ανοίξεις ελεύθερα
και μπορείς να χαρίσεις όσα θέλεις στους φίλους σου
και μπορείς να σκορπίσεις όσα θέλεις στον άνεμο
με κείνη τη χαρά που δίνει το ανεξάντλητο
με κείνη τη χειρονομία μιας άσκοπης λεβεντιάς κι” ασωτείας
που είναι, ίσως, η μόνη αληθινή σκοπιμότητα.

Mα τότε νιώθεις ο ίδιος, πόσο η κίνηση αυτή θα φαίνεται ύποπτη
μες στο σκοτάδι το καρφωμένο απ” τ” άστρα, με το μετάλλινο ήχο
των κλειδιών,
σα χτύπημα σπαθιών, ψηλά στον αέρα, αόρατων μονομάχων ή ιππέων,
μ” αυτό το σκοτεινό, πελώριο στόμιο του χρηματοκιβώτιου
που χάσκει ανοιχτό μες στη νύχτα ενώ στο βάθος του αστράφτουν
σωροί τα νομίσματα περίεργων εποχών και τόπων,
ράβδοι χρυσού σα μεγάλα καρφιά για μια σταύρωση· στοίβες
χαρτονομίσματα
σα μυστικά τραπουλόχαρτα της Mοίρας. Kι” όσοι
δέχτηκαν μια στιγμή την προσφορά σου, μόλις στρίψεις το κεφάλι σου
δοκιμάζουν στην πέτρα τα νομίσματα, μα εκείνα δεν αφήνουν ήχο,
προσπαθούν ν” αποκρυπτογραφήσουν στα χαρτονομίσματα
τους αριθμούς και τις σφραγίδες, μ” αυτά δε διακρίνονται στο
καταπληχτικό σκοτάδι,
και τα πετούν ξανά μπροστά στα πόδια σου και φεύγουν.

Kαι μένεις μόνος μ” όλο σου τον πλούτο ποδοπατημένο,
μόνος μπρος στο μαγνητικό ανοιγμένο στόμιο του αδειανού πια
χρηματοκιβώτιου,
μόνος μπρος στην ακάλυπτη τρύπα του χάους,
με τόνα χέρι σου μισοσηκωμένο
σε μισοτελειωμένη στάση θεατρικής γενναιοδωρίας,
σαν άγαλμα ήρωα που ο ηρωισμός του
αποδείχτηκε απατηλός μετά θάνατον – ή σαν ατέλειωτη προσπάθεια
να γίνεις άγαλμα για να μη σωριαστείς στο χώμα – ένα άγαλμα
που τείνει μάταια σαν τσαμπί σταφύλι τ” αναπόδεκτα κλειδιά ενός
παραδείσου.

Γιάννης Ρίτσος
(1909 - 1990)

Ο Ελαφοκυνηγός (1978)

Πρωτότυπος Τίτλος : The Deer Hunter
Ελληνικός Τίτλος : Ο Ελαφοκυνηγός
Έτος : 1978
Σκηνοθέτης : Michael Cimino 
Πρωταγωνιστούν : Rοbert De Niro, Christopher Walken,
John Cazale, Meryl Streep, John Savage 
imdb
 
Τί να πει κανείς για αυτή την ταινία; Κάποιοι σινεφίλ ίσως αναρωτιούνται γιατί ο Cimino μετά τον Ελαφοκυνηγό δεν έκανε κάτι αξιόλογο. Κατά την άποψή μου, ότι κι αν είχε κάνει μετά από αυτό το έπος, θα έμοιαζε λίγο. Στον Ελαφοκυνηγό λοιπόν ''επιστράτευσε'' ότι καλύτερο από κάστ, ένα βαθύ νοηματικά σενάριο, και μια άριστη κινηματογραφική σκηνοθεσία. 
 Τα είχε όλα αυτή η ταινία. Φόβο, ελπίδα, συναίσθημα. Πολύ δύσκολα θα ξεχάσω κάποιες σκηνές. Και ακόμη δυσκολότερα τις τεράστιες ερμηνείες, ίσως από τις πιο άρτιες του Αμερικανικού σινεμά, εκείνες του De Niro και του Walken. Η ηγετική μορφή του πρώτου, και η τραγική φιγούρα του δεύτερου. 
 Ο ελαφοκυνηγός είναι ένα κινηματογραφικό μάθημα, αλλά και μια σκληρή γροθιά σε ότι πολεμοχαρές.

Τέχνη : Τάσος Λειβαδίτης

Έζησα τα πάθη σα μια φωτιά, τάδα ύστερα να μαραίνονται
και να σβήνουν,
και μ' όλο που ξέφευγα απόνα κίνδυνο, έκλαψα
γι' αυτό το τέλος που υπάρχει σε όλα. Δόθηκα στα πιο μεγάλα
ιδανικά, μετά τ' απαρνήθηκα,
και τους ξαναδόθηκα ακόμα πιο ασυγκράτητα. Ένοιωσα
ντροπή μπροστά στους καλοντυμένους,
και θανάσιμη ενοχή για όλους τους ταπεινωμένους και τους
φτωχούς,
είδα τη νεότητα να φεύγει, να σαπίζουν τα δόντια,
θέλησα να σκοτωθώ, από δειλία ή ματαιοδοξία,
συχώρεσα εκείνους που με σύντριψαν, έγλυψα εκεί που
έφτυσα,
έζησα την απάνθρωπη στιγμή, όταν ανακαλύπτεις, πλέον
αργά, ότι είσαι ένας άλλος
από κείνον που ονειρευόσουνα, ντρόπιασα τ' όνομά μου
για να μη μείνει ούτε κηλίδα εγωισμού απάνω μου ―
κι ήταν ο πιο φριχτός εγωισμός. Τις νύχτες έκλαψα,
συνθηκολόγησα τις μέρες, αδιάκοπη πάλη μ' αυτόν τον
δαίμονα μέσα μου
που τα ήθελε όλα, τούδωσα τις πιο γενναίες μου πράξεις,
τα πιο καθάρια μου όνειρα
και πείναγε, τούδωσα αμαρτίες βαριές, τον πότισα αλκοόλ,
χρέη, εξευτελισμούς,
και πείναγε. Βούλιαξα σε μικροζητήματα
φιλονίκησα για μιας σπιθαμής θέση, κατηγόρησα,
έκανα το χρέος μου από υπολογισμό, και την άλλη στιγμή,
χωρίς κανείς να μου το ζητήσει
έκοψα μικρά-μικρά κομμάτια τον εαυτό μου και τον μοίρασα
στα σκυλιά.

Τώρα, κάθομαι μες στη νύχτα και σκέφτομαι, πως ίσως πια
μπορώ να γράψω
ένα στίχο, αληθινό.

Τάσος Λειβαδίτης
(1922 - 1988)

Κολύμπι Στον Αφρό

Προσπαθώντας να παρομοιάσω το όποιο πνευματικό αλλά και συναισθηματικό ανθρώπινο βάθος με κάτι, το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό είναι η θάλασσα. Απέραντη, ατελείωτη, άγνωστη, επικίνδυνη ταξιδεύτρια και συνάμα ελπιδοφόρος. Σ' αυτή τη θάλασσα λοιπόν κολυμπάμε όλοι μας, είτε ως μικρά είτε ως μεγαλύτερα ψάρια. Άλλοι επιλέγουν τα επιφανειακά νερά για να ζήσουν, άλλοι προτιμούν τον άγνωστο βυθό.
 Στην επιφάνεια τα πράγματα είναι απλά ή ίσως απλουστευμένα, καθότι το φως του ήλιου αποσαφηνίζει κάθε προσωρινή σκιά αργά ή γρήγορα. Εκεί ξέρεις πως κινείσαι ή κι αν δεν ξέρεις μαθαίνεις σύντομα. Ξέρεις ότι δεν θα κινδυνέψεις από μεγαλύτερα ψάρια, ούτε απ' τα απόκρυφα του σκοτεινού βυθού. Γνωρίζεις όμως, πως δεν θα ανακαλύψεις απόκρημνες χαράδρες, ούτε σπάνια είδη φυτοπλαγκτόν, κοραλλιών, οστρακοειδών. Καταλήγοντας στον εν λόγω παραλληλισμό λοιπόν, στον αφρό όλα δίνονται τόσο εύκολα όσο παίρνονται, ανταλλάσσονται, ξεπωλούνται. Με ένα κοινό βασικό χαρακτηριστικό. Την ιδιοτέλεια. Μπορείς να απαγκιστρωθείς από οτιδήποτε αναίμακτα, καθώς όλα χτίστηκαν στο μέτρο του ασήμαντου, του αδιάφορου, του απλά βολικού. Και φυσικά ήσουν παρόν.
  Στον βυθό μπορείς να τα ζήσεις όλα, θαρρώ. Πολύ πιο ιδιαίτερα και ομορφότερα, αλλά ίσως πολύ ψυχοφθόρα και ενίοτε καταστροφικά. Εκεί όλα κοστίζουν ακριβά. Το γέλιο, το δάκρυ, η φιλία, ο έρωτας. Αλλά μια γνώριμή μας ρήση δεν λέει ''ότι πληρώνεις παίρνεις''; Έτσι συμβαίνει εκεί. Από τα παραπάνω λοιπόν, αν είσαι άλλοτε τυχερός και άλλοτε ικανός, θα αποκτήσεις ένα πηγαίο γέλιο (έστω και στιγμιαίο), ένα γνήσιο δάκρυ, μια βαθιά φιλία, έναν αληθινό έρωτα. Ίσως δεν αποκτήσεις και τίποτα. Γιατί σε αντίθεση με τον αφρό, δεν υπάρχει το «δούναι και λαβείν». Υπάρχει η έκφραση του ότι αληθινού και η αγωνιώδης αναζήτηση δέκτη σε αυτό σε άγνωστα κυρίως μονοπάτια. Καμία πιθανότητα δεν είναι υπέρ ή κατά. Δεν είναι άλλο ένα στημένο παιχνίδι επίπλαστης επιτυχίας όπως εκείνο στον αφρό, στο οποίο όλοι θα πάρουν το μερίδιο που τους ανήκει. Όσοι όμως δουν μιαν αχτίδα φωτός, θα μπορούν να πιστέψουν πως είναι υπαρκτή και να την αντλήσουν εξ ολοκλήρου μέσα τους. Και θα νιώσουν την διαφορά. Άλλοι πάλι, μπορεί όχι απλά να μην καταφέρουν να ξεφύγουν από το σκοτάδι, αλλά να βουλιάζουν συνεχώς μέσα σ' αυτό. Αλλά, γι' αυτό υπάρχει η επιλογή επιφάνειας-βυθού. Το αν ρισκάρουν ή όχι, εξαρτάται από τις ιδέες, τα πιστεύω, αλλά περισσότερο από τα μάτια τους. Άν δεν παρατηρούν ποτέ το φως που περνάει από τη χαραμάδα, τότε μάλλον θα δυσκολευτούν στα βαθιά.
  Εν κατακλείδι, αν με ρωτούσαν τί είναι καλύτερο, εννοείται πως δεν θα είχα μία μόνο απάντηση. Και αυτό διότι, όπως είναι διαμορφωμένος ο ορισμός του ''καλύτερου'' στις μέρες μας, φαινομενικά καλύτερα είναι στον αφρό. Οι περισσότεροι άλλωστε σήμερα κολυμπούν στον αφρό, άλλοι το έχουν καταλάβει και συνειδητά το επέλεξαν, και άλλοι απλά το ζουν. Η δική μου πεποίθηση πάντως, η οποία αποκαλύπτεται και στα παραπάνω γραφόμενα είναι πως άν δεν κοπείς δεν θα δεις τί χρώμα έχει το αίμα σου. Και νομίζω πως η ανθρώπινη φύση βασίζεται στην ωραία αυτή αδυναμία της. Βυθός, λοιπόν.


Mps
Δημοσιευμένο στην ηλεκτρονική κοινότητα φοιτητών του πανεπιστημίου Αιγαίου (myaegean.gr) στις 30/5/2014

23/3/14

Υγρή Αυλαία

 Υγρή Αυλαία

Αντίκρι σ'άγνωστα φαντάσματα πενθείς
και απέναντι πεζόδρομοι γεμάτοι και αδειανοί
ότι κι αν κρύψει η λήθη στη ρουλέτα θα φανεί
μα στην επόμενη ζαριά το ξέρεις, θα σωθείς

Όσο αφόριζες παλιές αλήθειες της στιγμής
χάρτινα λάβαρα υψώνοντας σε νότο και βορρά
τότε ο χρόνος έτρεχε μπροστάρης σιωπηρά
ευνούχος στ' όνειρο αυτό, κατάντησες νωρίς

Δίχως σταγόνα, καταρράκτη δεν θα βρεις
αναζητώντας την αλήθεια σ'άλλη διάσταση
αν τελειώσει με πνιγμό αυτή η παράσταση
μονάχα τότε θα 'σαι σίγουρος πως ''ζεις''


Mps

Ο Επισκέπτης (2007)

Πρωτότυπος Τίτλος : The Visitor
Ελληνικός Τίτλος : Ο Επισκέπτης
Έτος : 2007
Σκηνοθέτης : Thomas McCarthy
Πρωταγωνιστούν : Richard Jenkins, Haaz Sleiman, Danai Gurira

Η αλήθεια είναι πως σε καμία περίπτωση δεν περίμενα να δω κάτι που θα μου άρεσε τόσο πολύ, όταν ξεκίνησα την προβολή του Επισκέπτη. Ούτε γνώριζα, για να είμαι ειλικρινής, τον Richard Jenkins.. Δεν πρέπει να τον έχω ξαναπετύχει σε ταινία. Όμως στην συγκεκριμένη ήταν τόσο αληθινός, και τόσο άρτια η ερμηνεία του. Μια ταινία που πραγματεύεται με απλό,καθημερινό τρόπο την εσωτερική μοναξιά του ανθρώπου, με έναν τίτλο αμιγώς κατάλληλο να περιγράψει τα συμβαίνοντα σε αυτή.

22/3/14

Το Κορίτσι Του Σεπτέμβρη

Το Κορίτσι Του Σεπτέμβρη

Στους ήχους των κυμάτων χάνεσαι
στα ακρογυάλια των καημών
το γκρίζο βλέμμα σου απλώνεται
ως πέπλο των ωκεανών

Στα βάθη της βουής σου πνίγομαι
μέσα σε σκέψεις μου κρυφές
σκιές τα μάτια σου που κρύβουνε
τις περασμένες μου πληγές

Και στο ξημέρωμά σου σβήνω
σαν να 'σουνα του ήλιου φως
στις νύχτες σου σημάδια αφήνω
γεμίζει άστρα ο ουρανός

Μεσ'την αρμύρα σου πλανιέμαι
στη θάλασσά σου κολυμπώ
σ'αναζητώ όσο κι αν σ'έχω
μα όταν σε χάσω θα σε βρω

Και στο ξημέρωμά σου σβήνω
σαν να 'σουνα του ήλιου φως
στις νύχτες σου σημάδια αφήνω
γεμίζει άστρα ο ουρανός

Mps

21/3/14

Πουλί Του Φθινοπώρου

Πουλί Του Φθινοπώρου
(Φθινοπωρινές Μελαγχολίες)

Γκρίζες οι μέρες , χλωμά φεγγάρια
ντυμένα φώτα στα θαλασσιά
χρόνια σαν τρένα πέρασαν μπρος μου
χαθήκαν όμως σαν τα πουλιά

Άλλη μια νύχτα με σκόρπια λόγια
το φάντασμά σου ξανά ζητώ
μα όλα κρύβονται πίσω από πέπλα
και από αναμνήσεις που νοσταλγώ

Σε ποια ιστορία να σε βρω
το τέλος για να γράψω
ποια όνειρά μου ν’ αρνηθώ
ώσπου να σε ξεχάσω

Στις παραλίες κρύβονται σκέψεις
μιας Αυγουστιάτικης γλυκιάς βραδιάς
σ’ ένα ξημέρωμα όλα όμως σβήσανε
μπήκε Σεπτέμβρης και με ξεχνάς

Σε ποια ιστορία να σε βρω
το τέλος για να γράψω
ποια όνειρά μου ν’ αρνηθώ
ώσπου να σε ξεχάσω

Σε ποια πανσέληνο γυρνάς
με ποια αυγή τελειώνεις
γιατί στα μέρη μου πετάς
και τα φτερά μου λιώνεις



Στη Μ.Γ.


Mps

20/3/14

Χάρτινα Όνειρα

 Χάρτινα Όνειρα

Χάρτινες σκέψεις ξετυλίγω & απόψε
με σένα εικόνα να ασπρίζεις απ' τη σκόνη
τόσοι καιροί περάσανε τόσα είδαν τα μάτια μου
κάθε στιγμή που νοσταλγώ με ερημώνει

Χάρτινα όνειρα γεννήθηκαν μαζί σου
έψαξα πιο βαθιά στα απέραντα σου μέρη
βρήκα σκοτάδι σ' έναν κόσμο όλο φώτα
ίσως δεν ήρθε της ψυχής το καλοκαίρι

Σβήσε απ' το χάρτη σου τα δικά μου ίχνη
τώρα πια χάνομαι στις βαθιές σου θάλασσες
ήμουν για σένα απλώς το άστρο της ημέρας
ένα παιχνίδι που βαρέθηκες και χάλασες

Γκρίζα τοπία ξεχειλίζουν έναν πίνακα
που τον ζωγράφισα σ' ένα μικρό ταξίδι
για να μην νιώσω μοναξιά στη θάλασσά σου
φόρεσα ρούχο μου της λησμονιάς στολίδι

Σβήσε απ' το χάρτη σου τα δικά μου ίχνη
τώρα πια χάνομαι στις βαθιές σου θάλασσες
ήμουν για σένα απλώς το άστρο της ημέρας
ένα παιχνίδι που βαρέθηκες και χάλασες


Mps

19/3/14

Τελευταία Νύχτα

Τελευταία Νύχτα

Κοίταξέ με , κοίταξέ με απ’ το μπαλκόνι σου
άγγιξέ με , άγγιξέ με πριν χαράξει

Μην μιλήσεις, μην βγει λέξη απ’ το στόμα σου
μη διστάσεις, μη διστάσεις να με νιώσεις

Μείνε νύχτα να με δεις που θα ραγίσω
πριν με κλείσουν σε βαλίτσες της αβύσσου
πόσο λάτρεψα μια αγκαλιά μαζί σου
τώρα πια όνειρο μένει σιωπηλό

Πάγωσέ με , πάγωσέ με με το βλέμμα σου
μάγεψέ με , μάγεψέ με πριν πετάξω

Στάσου μια στιγμή , στάσου να βρω τα σημάδια σου
λάμψε άστρο , στην αυγή μου να σε ψάξω

Πήγαινέ με , πήγαινέ με στο ταξίδι σου
πριν του ήλιου οι ακτίνες με φωτίσουν
τύλιξέ με , τύλιξέ με στα φτερά σου
αφού οι ουρανοί το πρωινό θα κλείσουν

Μείνε νύχτα να με δεις που θα ραγίσω
πριν με κλείσουν σε βαλίτσες της αβύσσου
πόσο λάτρεψα μια αγκαλιά μαζί σου
τώρα πια όνειρο μένει σιωπηλό


Mps

18/3/14

Δειλινά Στο Φως

Δειλινά Στο Φως
  
Λίγο το φως απ'το δωμάτιο που μπαίνει
οι ηλιαχτίδες απ'τη σκέψη σου περνούν
πολλά τα όνειρα που τ'άγγιγμά σου σέρνει
& οι αναμνήσεις μου μαζί σου δε γερνούν

Οι νύχτες δούλες σ'έναν πόθο μου κρυμμένο
& τα τραγούδια ένα πέρασμα σβηστό
μόνο τα χείλη σου με κάνουν ν'ανασαίνω
μόνο τα μάτια σου να βλέπω ουρανό

Πατώ τα χνάρια σου σε κάθε παραλία
σαν περιμένω την ανάσα σου βοριά
βρίσκω σε σένα της ζωής μου την ουσία
ταξίδια κάνω στην ψυχή σου μακρινά

Τα φώτα σβήνουν & τ'ακούσματα σωπαίνουν
η νύχτα πέφτει & καλύπτει το στενό
μη με αφήσεις τώρα που όλα αργοπεθαίνουν
αγάπησέ με μακριά σου θα χαθώ & εγώ


Mps

17/3/14

Βαγόνια Είμαστε

Βαγόνια Είμαστε...


Σχεδίες είμαστε αρμενίζουμε τα πέλαγα
& μεσ'τις θάλασσες νησιά αναζητάμε
θυμήσου μόνο μία φράσούλα που σου έλεγα
πως οι ανθρώποι σαν τα πουλιά σε παρατάνε

Άνεμοι όλοι οι αγγέλοι που μας φτιάξανε
στα σταυροδρόμια της ζωής μας κυνηγούν
τί & αν ότι είχαμε σ'αυτή την γη το χάσαμε
μας περιμένουν σ'άλλους κόσμους να μας βρουν

Κύματα πάρτε με στα βάθη σας να ζήσω
αφού τα ουράνια στα σύννεφα κρυφτήκαν
έλιωσα στο όνειρο που ήθελα να σβήσω
μα όλοι οι φίλοι μου σε μια βραδιά χαθήκαν

Τα χρόνια άδεια από ζωή γεμίζουν χρώματα
φύλλα που πέφτουν στους χειμώνες των καιρών
απόψε αγγίζω στην ανάμνηση σου αρώματα
μα απ'τη σκέψη σου ξανά είμαι απών

Κύματα πάρτε με στα βάθη σας να ζήσω
αφού τα ουράνια στα σύννεφα κρυφτήκαν
έλιωσα στο όνειρο που ήθελα να σβήσω
μα όλοι οι φίλοι μου σε μια βραδιά χαθήκαν

Βαγόνια είμαστε στα τρένα της γραμμής
άδεια από κόσμο τις νύχτες δίχως φως
κάθε μια στάση μας ελπίδα της φυγής
σε κάθε τέλος & αρχή συνέχεια θα 'μαι μοναχός

Mps

16/3/14

Ναυάγιο

Ναυάγιο

Δεν το προφταίνω το καράβι το ξέρεις
είδα τη νύχτα τις ελπίδες να σβήνουν
και οι μέρες ξέφυγαν εμπρός μου στο κύμα
έπνιξε η θάλασσα νησιά πριν βαθύνουν

Κλειστήκαν οι άνθρωποι στις μάκσες του δήθεν
όσο τους βλέπω πιο πολύ με θαμπώνουν
βοήθησέ με άπλωσέ μου το χέρι
της κοινωνίας τα σωσίβια λιώνουν

Είναι μικρό το ταξίδι που κάνεις
μα πιο μικρός είναι ο κόσμος που ζεις
απ'το λιμάνι πια δεν φεύγουνε πλοία
έρχονται ώρες απουσίας και σιωπής


Mps

15/3/14

Ε

Ε

Σε συναντώ μες του κρυμμένου ονείρου την φωτιά
μα δεν σε σβήνω προσπαθώντας με τη φλόγα σου να δω
κάθε ουρανό που απέναντί σου στοιχειωμένο με κρατά
κάθε παράθυρο ελπίδας που ο χρόνος άφησε ανοιχτό

Αφήνοντας της σκέψης μου τα σύνορα σβηστά
χαράζω μ'όνειρα χιλιάδες του προορισμού σου διαδρομές
χωρίς πυξίδα ακολουθώ την διαδρομή του πουθενά
γιατί αν σε συναντήσω εκεί ξανά δεν θα χαθείς ποτές

Κατοίκησες με τρόπο μαγικό στην άλλη ομορφιά
στη σκεπασμένη απ'του πυθμένα τον ορίζοντα γαλήνη
σε άγγιξα και απ'το άγγιγμα μετοίκησες ακόμη πιο βαθιά
κύλησε η πέτρα στην πλαγιά και λησμονιά σου αφήνει

Πια όμως άνοιξες διάπλατα φτερά για να πετάξεις
στους ουρανούς που σου έκρυψα και τόσο αγαπάς
μα αν θελήσεις μια αυγή εσένα να κοιτάξεις
το βλέμμα σου στη θάλασσα-καθρέφτη να γυρνάς

Στην Ε.Φ.

Mps

14/3/14

Οράματα

Οράματα

Χάραξαν τα πουλιά ξανά το ηλιοβασίλεμα
φύτεψα το λουλούδι που ‘κρυψα το όνομά σου
σκέπαζε άμμος της σιωπής τον ήχο των κυμάτων
σβήστηκαν οι επιγραφές στα ρόδινα μαλλιά σου

Χρώματα γέμιζε η αυγή όσο η νυχτιά χανόταν
τα ρούχα μου ξεθώριαζαν στο πέρασμα του χρόνου
& όσο οι σταγόνες της βροχής γλυκά σε νανουρίζαν
οι μελωδίες ταξίδευαν σ' άγια πελάγη εμπρός μου

Και όπως στα φώτα βράδιαζε κάτω στο περιγιάλι
τότε έμαθα να νοσταλγώ βραδιές παλιές που χάνω
πόσες φορές ανάσανα κάτω απ' τις λεύκες πες μου πόσες
όταν το πίστεψα βαθιά πως ουρανούς δεν φτάνω

Έτρεξαν δάκρυα στεγνά στις παρυφές του Οκτώβρη
τα κυπαρίσσια κρύψανε τα πρόσωπα του αγγέλου
πίσω απ' τα όρη τα λευκά ο ήλιος δεν φαινόταν
στης λησμονιάς το χάραγμα τα όνειρα ανατέλλουν

Οραματίζομαι απέραντα ταξίδια μακρινά
πετάγματα σε υψίπεδα  της νιότης ξεχασμένα
μα όλα αγγίζουν τη στεριά & σέρνονται στο χώμα
γιατί στους ώμους κουβαλώ φτερά μαρμαρωμένα


Mps

13/3/14

Οι Σιωπές Του Ανέμου

Οι Σιωπές Του Ανέμου

Φυλάκισα ποτάμια & ερωτεύτηκα βουνά
στέριωσες δάκρυα στα μαραμένα μου ακρογιάλια
πάγωσε το νερό δεν τρέχει πια κοκαλωμένο
& απ' τα λιμνάζοντα νερά των αναμνήσεων ξεδιψάς

Πλάϊ στα φώτα της σελήνης η νύχτα ξαγρυπνά
πλάϊ στη νιότη σου τα πρωινά νυχτώνουν
τα χρώματα των πουλιών να αντικρίζεις τα χαράματα
όταν στης μοναξιάς τα μονοπάτια περπατάς

Δεν άκουγες τα λόγια μου όταν σώπαινα
τη σιωπή μου όταν μιλούσα δεν την άκουγες
σε κρυφές στοές εξαϋλώθηκα & άνεμος έγινα
μα αερικό δεν έγινες ναρθεις κοντά μου να πετάξεις

Στις αφηρημένες σου κραυγές κρυφά σιγώ
& γαληνεύει της μοίρας μου το ατέλειωτο ναυάγιο
μέσα απ' τις τρικυμίες επιβιώνω δίχως των Θεών το χάρισμα
μα εσύ φλόγες γεννάς το παρελθόν να κάψεις

Γέρασε το δένδρο της μικρής πλατείας
είναι για σένα χρόνια σαν να 'χουν από τότε περάσει
πως να μην νιώθω τη λεηλασία της ανάγκης μου
πως να πετάξω πιο ψηλά απ' τον βυθό

Κατρακυλάει κάθε αυγή σαν κοιλάδας πέτρα
ταυτίζομαι με τους καιρούς & άνεμος γίνομαι ξανά
ποτέ δεν θα ξεχάσω τα φωτεινά σου μάτια
πριν ανατείλει ο ήλιος στη λάμψη τους θα τυφλωθώ


Mps

12/3/14

Νοσταλγικές Θάλασσες

Νοσταλγικές Θάλασσες

Δεν ξημερώθηκαν τα έρημα σοκάκια στις αυλές
στην μαύρη βρύση τρεμόσταζαν ανάσες
βράδια κρυφά γεμίζαν τ' άδεια τα υπόστεγα
δίκοπα όνειρα που σχίσανε πανιά

Ορίζοντες θαμμένοι σε μια μονάχα απόχρωση
από την ευωδιά του στεναγμού σου χρώμα
& όταν στερεύαν οι πηγές στων ουρανών τις λίμνες
ποτάμια ρέαν στα δικά σου δειλινά

Ήταν τα δάκρυα φωτιά στις γκρίζες μέρες
σαν τότε που 'ρθες να με βρεις στη μοναξιά
αντιλαλούσαν ξένα λόγια απ' τα χείλη μας
όμως οι νύχτες πέφταν στις πλαγιές που νοσταλγούσα

Κάτι δεν φάνηκε στων ήλιων τις σκιές που έλαμπαν
βουνά βουτούσαν στις δικές σου ακρογιαλιές
μέσα απ' τα κύματα το βλέμμα σου σχημάτιζαν
στο είχα πει & ας το ξεχνάς πως σ 'αγαπούσα

Μα & αν ποτέ ξανά δεν σε αγγίξω όπως τότε
το χώμα αυτό κάτω απ' τη βρύση θα ανασαίνει
& τα βουνά θα γίνουνε νησιά στις θάλασσες να κατοικείς
όσο η ψυχή μου θα πεθαίνει, όσο η ψυχή μου θα πεθαίνει...


Mps